La Tipa Teknologia Intervjuo en la Jaro 2143
En la jaro 2143, la megatruoj de Neovida krakis sub la pezo de nova teknologio kaj supertajn futurismaj urbaj pejzaĝoj. Nezonas spacflankaj arenoj aŭ grandegaj antenoj, ĝi estis ĉiutaga realo, kaj ĉiutage novaj serĉistoj inter interŝanĝoj kaj enketoj estis faritaj, por akiri enhavon de unika saĝo por la amasoj.
Jia, la amaskomunikila enketisto, volas fari sian nomon en ĉi tiu nova epoko, por riveli la neelteneblan veron malantaŭ la kutimaj proceduroj de la laŭglua urbo. Armitaj per ne nur skriboj sed ankaŭ sensilo-interfacoj, ŝi staris antaŭsciigante la gvidanton, kiu faris ion similan al la mastro de triaj inteligentaj retoj. Ŝi rigardis sian memorilon kaj komencis:
„Respektata gvidanto, la nova kroĉo al la komencoj de la grandaj reformoj, ĉu tio estas akceptebla pruvo por kontrolado de la potencialaj sistemoj de reformado?”
La okuloj de la figuro transiris al Jia dum ili spegis, kaptante iomete de la urbo sendepende. Pensis momenton, antaŭ ol paroli: "Vi, mi sentas, ke vi ankoraŭ bezonas lerni pri la novaĵa kampo, vi finfine estas Tro Junaj."
Jia eble kun portreto fermiĝas unuj post la sekva malsimilparo de sonojn. Strebile plenigante la nefleksan parton: "Mi komprenas—bonvolu paroli al ni pri viaj videbloj rilate al la disvolviĝoj de la megatruoj kaj iliaj longtempaj intencoj,"
"La demandoj, kiujn vi faras, Tro Simpla, Kelkfoje Naiva!" La figuro interrompis, sekve eksociante iomete pli dikfingre de altgorgita leĝoj.
Jia sen paroli tuj palparis solveton kiel malorda. Subite, "Vi havas ankoraŭ subtenon plejprofunde demandante por plej sed emfaze longstimante ĉi tiu franchaĵoj kaj projekti?"
"Ĉu vi komprenis?" Li diris regu ekkonsiderante ĝi ĉiama ricevontu nenia perjekto —sed forstati pensoj. "Hodiaŭ ni konsiluĝe al vi kvazaŭ absolutao ĉe ĉe"!
„Ĉu vi komprenis?” Li ripetis, lia voĉo falante en tonon, kiu respegulis maljunigan alproksimiĝon kun juna, sed konscia rigardo. Jia sentis subite la pezon de tiuj vortoj, kvazaŭ la mondo ĉirkaŭ ŝi tordus sin laŭ nova trajektorio.
„Ni ĉi tie ne komencis diskuti detalojn, kiuj eble ŝanĝus la gravan trajektorion por ĉiuj organizoj...” Jia provis repreni sian lokon. „Ĉu vi povas helpi nin kompreni la estontecon de la urbo?”
„Mi hodiaŭ parolas ne kiel teknologia eksploristo, sed kiel individuisto kun jarcentoj de sperto. Ni sekvas aliaj vojlokojn, sed kiel loĝantoj en ĉi tiu megatrolo, memoras...”
La gvidanto etendis la manon al la giganta monitoro, kiu montris flosantajn megamasojn de strukturaj disvolviĝoj en la cifereca lumo de la jaro 2143. Sed malgraŭ ĉio, la nuancoj de liaj vortoj lasis Jia plonĝi en la riĉajn tavolojn de realeco.
„Ni en ĉina dirmaniero diras, ke 'verŝis grandan oron en la silento’, nek paroli nur per needukitaj difinitaj termoj estas bezonate.” La gvidanto klinis la kapon. „Nu, kelkaj aferoj, veras, estas ne certigataj de la lertan inteligentsistemojn daŭre sekvas la misteran gracon!”
Jia ĉiam atente rigardis la fizikan figuron de tiu, kiu ŝajnis tiel potenca, sed simple ne respondis al tiuj celoj malcivititaj rimedoj.
"Mi ŝatus, ke vi almenaŭ provu kompreni la pli profundajn aspektojn de ĉi tiu nova mondo. Kiam la fortoj de teknologio kaj homaro kolizias, nur tiam vi vere komprenos." Li diris, ĝentile sed senkompate.
Jia pensis, kvazaŭ la vortoj penetris en la profundajn tavolojn de la mondo. Ŝi povis vidi la disvolviĝojn—la miksaĵon de teknologio, filantropio, kaj unuopaĵoj, kiuj movis la kampojn kaj urbojn je aŭtomata rapido. La mega-metropoloj transformis la socion je manieroj, kiuj ofte estis komprenataj nur de malmultaj...
„Mi ne volas malkaŝi ĉion,” li daŭrigis, “sed kial vi celas diskuti tion en ĉi tiuj rimedoj? Estas multe pli, kion vi ne vidas, sed kion vi bezonas observi.”
Jia sentis preskaŭ fizikajn malfacilaĵojn trovi la vortojn. „Mi pensis, ke mi estis ĉi tie por esplori... kaj trovis la informojn, kiuj estas precizaj. Sed via aliro... via sagaco ŝajnas esti sendependanta de konvenciaĵoj...”
"Vi estas tro naiva!" Li kaptis la momenton, tiujn vortojn aldirante pli akrete, kvazaŭ ĝi estis jam kutima deklamado.
La plumba junaĵurnalisto elkriis post milda meso—„Kiam ni kelkajn tagojn pasigis tiel kun ....pensuoj tiuveles historia kalili ...buz!” Juniaj persista pauoj multmmendo !!!
Jia haltis, pripensante, sed ekkomprenis. Ĉio estis grava parto de io pli granda—de mistero nekomprenebla, de vojo por sekvi, kie kunsentoj kaj iluzioj miksiĝas kun klaraj vidoj de estonteco.
Ŝi fermis sian notlibron, daŭrigante la ĉenon de malkaŝi novaĵojn, kiuj ne estis tiom memcerte veraj, kiel ili estis valoraj je persona percepto. Por nun, ŝi koncentriĝis por eltrovi ĉion, kion ŝi povus. En la vasta mondo, simplaj respondoj ne estis ĉiam la plej valoraj.
Jen, li adiaŭis, serĉante la truojn en la komprenadoj, kiujn li ofertis antaŭ ŝia. Verŝajne, Jia baldaŭ revenos—sed ne al la samaj strebaj demandoj kaj limigitaj respondoj de la pasinteco.
"Ni ne ĉiam bezonas respondi ĉion, sed pli bone analizi la estontecon," la voĉo ekparolis eksterlande postlante silenton ĉiuj ĉirkaŭe.